Leseproben

Kriegerdenkmal Bockenheim 2020

Spruch uffm Kriegerdenkmol in Bockrem
„Die Treue ist das Mark der Ehre“

Dorch Mark un Bää is mir der Spruch
vum Kriegerdenkmol gange.
Druff stahlhart en Soldat: Zeigt nix
vun Zittre, Angscht un Bange,
vun Kobbschiss, Menschefetze, vum
Versticke un Verrecke,
ach nix vun Panzerkette, vum
Verfriere un Verdrecke,
vun Kinnerträne, Mutterhoffe, lang
vermisste Vädder,
vum ausgebombte Hause in
paar zugig dinne Bretter.

Kriegerdenkmal Bockenheim 2020 weiterlesen

ehe halt

jetz halt doch emool de gaul aa

du hettscht am aafang net gedenkt
dass des so lang halte deet
ich hett am aafang ach net gedenkt
dass des so lang halte deet

s erscht hoscht du mich in de lehr ausghalte
dodruff hab ich dich in de määschderschul ausghalte
do hämmer unsern zaschder zammegelecht
do simmer quitt

mir hänn dei schräächie schwichermudder ausghalte
mir hänn mein iwwerzwerche schwichervadder iwwerlebt
do hämmer alle beed zammeghalte
do simmer ach quitt

ehe halt weiterlesen

Alles norre weche dir!

Norre weil du domols
dei schääne griene Aache so wiescht gerollt hoscht,
wie ich die bleede Witz gerobbt hab,
do is mer, norre weche dir,
ganz dormlich worre im Hern:
Un mein Kobb, den hab ich vellich verlore! Vellich!

Norre weil du dich domols
ääfach bei mer eighenkt hoscht,
wie mer hääm sin,
do bin ich, norre weche dir,
gschdolwert iwwer mei äächene Fieß:
Un mein Knechel umgeknixt, un wie! Ganz grie-gääl-bloo!
Weiterlesen

Du

Ich stell mer vor, du bischt net gange
fer immer iwwer d Himmelsbrick,
ich bin net wiescht im Griwwle gfange,
un du kummscht grad zu mer zurick.

Ich stell mer vor, ich du dich kisse
uff d Nasespitz un uff dei Stern,
leicht hoscht dich in mein Arm neigschmisse,
un ich du schbiere, du hoscht s gern.
Weiterlesen

Geh mer

„Alla hopp, kumm Bu, geh mer!“ hot sei Mudder gsaacht, hot die Luft zwische de zsammegebissene Zäh dorchgezoche un is losgedabbt, vorbei an dere Roll mit denne drei armselische Stiehl, dem wacklige Disch, dem Schrank un denne paar Kiste druff, de Franz mit seim Gaul devor, – s war jo norre drei Stroße weit, wu se hiegemisst hänn. „Kätsche, du kannscht die Miet nimmie bezahle, ihr missen auszieche,“ hot de Valentin gemäänt ghatt. Do hottn de Borjemääschder dann des klänne Zimmerle mit dere noch klännere Kich zugewiese, am Rand vun dem Derfel, do, wu sowieso niemand hiezieche gewollt hot. Un in dem korze Aacheblick, wu de Gaul aagezoche hot, hot sich de Jakob gschwore, mit seine zeh junge Johr: „Des bassiert mir mol net, net, solang wie ich schaffe kann mit meine äächene Händ!“ So ohnmächtig is er sich vorkumme, so furchtbar allää mit seine Mudder, dere junge Wittfraa, so fassungslos, dass se nausgejacht worre sin aus ihrm klänne Haisel, – un umso feschter war sein Entschluss. Des war korz vorm Krieg.
Weiterlesen

Fer die Karin Ruppert (21.07.1936 – 26.05.2017)

Noochruf: E schäänie Lewensscheier

 

E aldes Lewe is e großie, vollie Scheier,
gfillt mit Erinnerunge, Leit, lange Gedanke,
mit Sehnsucht, Dood, mit kaltem Eis un hääßem Feier,
mit Hass un Frääd un Opfer, ach so deier,
johrhunnertalt dun sich dodrin die Gschichte ranke.

Dei „Lewensscheierbuch“ dut des so bunt beschreiwe:
Mild melancholisch klingt dein Aafangs-„Häämwehbrief“.
Beim „B’such dehääm“ dut’s dich sehnsichdich dohie treiwe,
wu’d siehscht, wie’s frieher war, un en Geruch dut bleiwe
in deiner Nas verschdeckelt, dief so dief.
Weiterlesen

De große Spichel

An dere weiße Wand in dem neimodische Hotel hot en große Spichel ghenkt, genau visavis am Fuß vun seim Bett. S war schun hell, un de Karl war wach, hot sich uffgsetzt, mim Buckel an die Bettlad, un hot in dem Spichel sei Fraa newedraa schloofe gsehe: Zugedeckt bis iwwers Gnick, ihr braune Hoor, e Stickel blooes Nachthemm un ihrn blotte Arm hän unner de Deck rausgschpitzelt. Er hot se ruhig schnaufe ghert.
Weiterlesen