Geh mer

„Alla hopp, kumm Bu, geh mer!“ hot sei Mudder gsaacht, hot die Luft zwische de zsammegebissene Zäh dorchgezoche un is losgedabbt, vorbei an dere Roll mit denne drei armselische Stiehl, dem wacklige Disch, dem Schrank un denne paar Kiste druff, de Franz mit seim Gaul devor, – s war jo norre drei Stroße weit, wu se hiegemisst hänn. „Kätsche, du kannscht die Miet nimmie bezahle, ihr missen auszieche,“ hot de Valentin gemäänt ghatt. Do hottn de Borjemääschder dann des klänne Zimmerle mit dere noch klännere Kich zugewiese, am Rand vun dem Derfel, do, wu sowieso niemand hiezieche gewollt hot. Un in dem korze Aacheblick, wu de Gaul aagezoche hot, hot sich de Jakob gschwore, mit seine zeh junge Johr: „Des bassiert mir mol net, net, solang wie ich schaffe kann mit meine äächene Händ!“ So ohnmächtig is er sich vorkumme, so furchtbar allää mit seine Mudder, dere junge Wittfraa, so fassungslos, dass se nausgejacht worre sin aus ihrm klänne Haisel, – un umso feschter war sein Entschluss. Des war korz vorm Krieg.

Noch m Krieg isser Lehrer worre, hot gheirat, hot gschpart, genunk fer en Bauplatz zu kaafe. Un dann hänn se gebaut fer sich un die Mudder un die Schwicherleit, e Haus mit drei Stockwerke. Nix hänn se ghatt wie äns, zwää, drei, vier Kinner un ihr Händ zum Schaffe. Gesse hänn se Lewwerworscht un Grieweworscht un Grumbeere, un Brot mit Budder un Schmiersel, wu sei Fraa
gekocht hot mit de Brombeeere, wu se am Waldrand mit de ganze Familie gsammelt hänn. Un wann die paar klänne Äckerle vun de Mudder net finfmol so hoch wie eichentlich erlaubt beliehe worre weren von ämme Bankaagschtellte mimme große Herz, hetten se ihr stolzes, neies Haus noch im Rohbau verkaafe gemisst.

Die Johre sin vorbeigezoche. Glick hänn se ghatt, sie hänns zu ebbes gebrocht. Jetzert is des Haus längscht abbezahlt, die Mudder beerdigt, die Kinner sin fort, die Enkelscher ab un zu do. Un doch, immer noch, ach noch ball 70 Johr, do dräämt er als geche Morche devunn, vun dem Aacheblick, wu de Franz mim Gaul losziecht, aus m Hofdor naus, un sei Mudder saacht: „Alla hopp, kumm Bu, gehe mer!“

De Jakob langt niwwer uff die anner Seit vun dem große Doppelbett. Er braucht e Weilche, bis er merkt, dass do niemand määh is – er hot se jo gestern uffm Friedhof besucht un s Grab gegosse. Sei Buwe un sei Mädle kummen morche zum Ausraame. Ob se noch was vun dem alde Zeich brauche kennen? Er kann jo nix mitnemme. Nochher, in zwää Stunn, um halwer elfe, werdn sein Ältschte abhole. Des Zimmer in de Senioreresidenz is jo eichentlich net iwwel. Un s geht jo werklich nimmie allää. Hiegschderzt is er vor e paar Woche im Bad, s werd m als so dormlich im Kopp. Sei zwää Koffer sin schun gepackt.

Alleweil klingelt s. Ah, de Martin! Er hinkt zu de Dier un drickt uff de Uffmacher. De Martin kummt rei: „Un, bischt soweit?“ – „Jaja, Bu.“ – „Wart, ich du erscht die Koffer naus.“ – „Jaja, s pressiert net.“ – „So, Vadder, kenne mer?“ – „Jou!“ Die paar Stufe im Treppehaus nunner sin beschwehrlich. Vor de Hausdier verschnauft er noch emol korz. De Martin guckt em ruhig in die Aache, en lange Aacheblick lang. Die Wachedier steht uff. De Vadder nemmt sein Stock, dreht sich langsam um, zieht die Luft zwische de zammegebissene Zäh dorch un saacht leise: „Alla hopp, kumm Bu, geh mer.“ Dann däbbelt er los.

 

Matthias Zech, 2018