Des ghert dezu

So, jetz heirat se, die Simone! De Brief mit de Eiladung licht vorere uffm Kichedisch. Ihr klännie Nichte, die Simone, heirat de Nico, in Tübinge, im Juni. Na, so ebbes. Sie is grad dabei, driwwer zu simmeliere, wie alt ihr Patekind eichentlich is, un was die sich fer e Brautklääd aussuche werd, un wer sunnscht noch alles hiefahrt, do rabbelt s Telefon, ihr Mudder ist draa: Sie soll noch Blummegrund besorche un en Liter Milch, un wann se morche jo sowieso mim Audo kumme det, kennt se grad ach den Altkläädersack zum Container mitnemme. „Jaja, Mudder, mach ich.“

Sie pinnt die Kart an die Kichewand, nemmt ihr Dasch un die Schlissel un fahrt uff die Middachsschicht. Wie se dorch den lange Tunnel kummt, is dort en Stau, widder mol. Nix geht määh, nix vorwärts un nix rickwärts. Des kann daure, sie sieht s Blaulicht, im Radio sachen se, dass en Modorradfahrer zu schnell gewest wer. Sie macht de Modor aus un wechselt de Sender. Ihr is grad net nooch Vierverdeltakt. Als des ewich selwe Gedudel! Do hert se uff äämol e Cello singe. Sie wääßes glei: Des is äns vun ihre Lieblingsmusike vun frieher, des is des Cellokonzert in h-Moll vum Dvorak. Vor lange Johre hot se des selwer mol geiebt, awwer jo doch nie richdich hiekricht. Un des Cello singt un jubiliert un klaacht un sehnt sich un riehrt nei in ihr diefie, wundie Seel. Do kummen re die Trääne. Ihr Aache fillen sich wie bei me Platzreche. Sie hot ihr Brill in die Händ genumme, un die Brieh is re in Bäch die Backe nunner geloffe. S hot se richdisch gschittelt, un blind wie se war hot se sich innewennich selwer gsehe, domols, vor 19 Johr: Wie se sich äänich waren, de Robert un sie, wie se sich schun Lokale aageguckt hänn un iwwer de Kärcheschmuck geredd, un wen se eiladen; un dann sein Uufall, – der is jo immer so gerast -, die Bää kaputt, die Angscht ummen, die Uugewissheit, ihrn Entschluss, doch bei em zu bleiwe, egal, ob er im Rollstuhl sitze muss odder net. Un e halwes Johr speeder, amme schäne Summerdaach, is er ääfach gange. Mit ihre beschte Freundin is er zsammegezoche. Sie hot em nie vergesse, was er zu re zum Abschied gsaacht hot: „Ich kann dei schdännischie Fiersorch, dei iwwerzwerches Geduus, ääfach nimmie aushalte.“ Des war s Schlimmschte. Des, des hot re so aarich weh gedaah: Niemols määh hot se jemand an sich draagelosst, vor lauder Angscht, s kennt re widder jemand so wehmache. Un jetz heirat die Simone. Un des Cello dut als weiter klaache un sehne un singe.

De Kolleeche im Biro hot se norre gsaacht, dasse im Tunnel im Stau gschanne war, dass nix määh gange is, un dasses lang gedauert hot, bisse de Modor widder hot aamache kenne.

Fer die Hochzich im Juni hot se dem junge Brautpaar e bsunners schäänes Gedichdel gemacht, so mit viel Glick un Zukunft un Sunn un Frääd un Zamme-alt-werre. Ihr Stimm war e bissel belecht, awwer sie hot s perfekt vorgetraache, un alle Leit hänn lang geklatscht. Die Simone hot sich dann bedankt bei re un vor denne viele Gäscht gsaacht, dass die Lissy do, die groß Dichterin, ihr Lieblingstante wer, un dasse immer do wer, wammer se braucht un wammer was uffm Herz hot, un dass des doch e werkliches Gschenk wer fer so junge Mensche wie sie. Un immer eigelade wer se, sie un de Nico zu bsuche. Des is re dann doch noh gange, un sie hot flenne misse, s Aachewasser hot die Feschdaachsschmink e bissel dorchenanner gebrocht. Do hot die Simone ihr Gedel aagschdrahlt: „Du doch net greine, Lissy, des is doch so e schäänes Fescht, un ich frää mich doch so, dass du debei bischt. Do braucht s doch kä Trääne.“ „Doch, Simone, hot do die Lissy gsaacht, die gheren halt ach dezu. Zu re Hochzich gheren ach Trääne.“ Un schiergar werere noch rausgeritscht: Werscht schun ach noch sehe. Awwer des, des hot se dann doch schnell nunnergschluckt un die Simone fescht gedrickt.

 

Matthias Zech, 2017