Fer die Karin Ruppert (21.07.1936 – 26.05.2017)

Noochruf: E schäänie Lewensscheier

 

E aldes Lewe is e großie, vollie Scheier,
gfillt mit Erinnerunge, Leit, lange Gedanke,
mit Sehnsucht, Dood, mit kaltem Eis un hääßem Feier,
mit Hass un Frääd un Opfer, ach so deier,
johrhunnertalt dun sich dodrin die Gschichte ranke.

Dei „Lewensscheierbuch“ dut des so bunt beschreiwe:
Mild melancholisch klingt dein Aafangs-„Häämwehbrief“.
Beim „B’such dehääm“ dut’s dich sehnsichdich dohie treiwe,
wu’d siehscht, wie’s frieher war, un en Geruch dut bleiwe
in deiner Nas verschdeckelt, dief so dief.
Weiterlesen

Mei ganzie Lieb

Ich sitz am Disch, vor mir e leeres Blatt,
prowier e Liebsgedicht fer dich zu schreiwe.
Bischt längscht im Bett, loscht in de Schloof dich treiwe,
lescht noch e Seit, en harte Daach hoscht ghatt.

Romantischs Gsäusel, gschwollnes, gfallt der net,
mei Pälzisch Gschdammel findscht du net erotisch,
im gschdochne Hochdeitsch – wääß ich – do verknot ich
mei Zung, detscht luschdisch lache bei de Redd.
Weiterlesen

Valencia 2012

un wie se
in dere wunnerschääne,
werwääßwiealde
Kadedrale
vun Valencia
waren,
do isser vorgange
in die Mitt
vun dem lange, brääde Middelschiff
un direkt
vor dem Hochaldar
hot er sich schbondan hiegekniet,
hot sich nunnergebeicht,
ganz, ganz dief
fascht bis uff de Bodde,
un hot so vun unneruff,
mit denne bunde, faarwiche Fenschdre hinnedraa,
vun seim Vadder,
der wu direkt vorm Aldar gschdanne is,
in korze Hosse, Knieschtrimb un Sandale,
uffm Kopp de Hut in Tarnfarb,
die Coladoos in de Hand,
damit mer denne dehääm
ach zeiche kann,
wu mer alles gewest is,
e paar uuvergessliche,
wahnsinnich geile
Fotos
gschosse.