Spitz uff Knobb

De Karl dut gern un guud koche. Un dodezu benutzt er gern guudes Werkzeich. Neilich hot er sei beschtes aldes Scheelmesserle iwwerholt, wu er sich schunn als Student gekaaft ghatt hot: De Holzgriff mit zwää Schrauwe feschtgemacht, die Kling ganz vorsichtig gschliffe, unn s warem e Frääd, mit dem Ding widder sei Grumbeere se scheele. Wie er heit häämkummt, sin die Plaschderstää vor seine Garage uukrautfrei, alles pikobello sauwer, die ganze Ritze uhne Griezeich. Uffm Weg aus de Garage, sieht er neewe, uff de Dreckschipp, sei aldes Scheelmesserle liche, staawisch, die Spitz abgebroche, die Kling krumm un verschammeriert un stumb, dasse noch net emol wäächie Budder im Hochsummer schneide det.

„Himmelherrgottsakrament, des war bschimmt widder die Ellie mit ihrm Sauwerkeitswahn! Un im Schubbe lichen Sticker fünf alde Messer fer so Ärwete!“ Vor Zorn werd em ganz hääß. Er dreht des Messerle in seine Hand. „Wann ich re des jetztert vorhalt, laaft des doch ab wie immer: „Jo stell dich net so draa weche dem Messerle, do sin doch noch drei defunn in de Schublad, un ich hab jo schunn s äldschte genumme.“ – S äldschte! Des war mei beschtes!“ Mim Messer in de Hand kreizen wieschte Gedanke dorch sei Hern. Er nemmt des Messerle un schwenkt s dorch s Rechewasser im Fass an de Mauer. Do fallt em ei, wie er neilich de Ellie ihrn Lieblingspullover mit 60 Grad gewesche hot. S war halt leider echdie Schoofwoll, un jetz kennt en Dreijährischer des eigangene Filzding aaziehe. Er butzt des Messerle amme Stick Stoff ab, wu do rumbambelt, de Rescht vun dere rote Stola. Vor zwää Johr hot er ihr Prunkstick- awwer des hot ja ach schun drei Modde-Lecher ghatt – zammegschnitte un ää Hälft zum Eelwechsle verwend; des is ach net grad hoch äschtimiert worre. -„Awwer net ich, sondern die Ellie is mit unserm erschte neie Audo glei mol mim Kotflichel am Dor hänge bliwwe. Un wer hot s widder flicke gekennt?“ – Uff de anner Seit: Ihr grooe, halwer grooziche Schulhefte vum Speicher hot er entsorcht. Hinnenooch hot sich rausgschdellt, dasses Daachebicher aus ihrer Juchend waren, was e Mordgezeeder: „Nie guggscht du genau hie!“ – Dodevor hot sie sei frisch gsetzte Rosesteck so zammegekrutzt, dasse uhne ä äänzisches Blättl eigange sin. – Naja, des mim Lotto-Schei, alla, wanner ehrlich is, hot er den bleede Wisch net abgewwe ghatt; wu se doch die 985,-Euro gewunne hetten. – Awwer mit seinere schärfschte Gaadescheer hot die Ellie Drooht gschnidde, net er, die Scharte in de Schnääd waren nimmie wegsefeile. – Umgekehrt muss er halt ach zugewwe: Des Hochzichalbum, des war sei Uugschick. Wu die Ellie des doch extra fer ihn in lange Stunne fer die Silwerhochzich gemacht ghatt hot. Un er schdumbt aus lauder Frääd un Dollerei leicht bedudelt sei volles Glas Rotwei um, mim Ellboche, grad wie er se iwwer de Disch niwwer umarme will.

De Karl schiddelt de Kobb, nemmt sei Scheelmesserle, dut s uff die Werkbank hinner seim Audo, holt e anneres aldes Messerle ausm Gaadeschrank, lecht s uff die Dreckschibb, dabbt ins Haus niwwer, gebt seinere Fraa en Kuss un saacht e klännes bissel zu laut: „Hehr, du hoscht jo heit die Eifahrt sauwer gemacht. E schäänie Iwwerraschung, wie ich häämkumme bin!“ „Jo alla“, sacht die Ellie, „des hot halt ach mol widder sei gemisst.“ Dann essen se zamme zunacht.

Matthias Zech, 2023