„Je ne regrette rien!“*

De Fritz is allää dehääm. Sei Fraa is in de Chorprob. Er hot Hunger, do macht er sich in de Kich e Lewwerworschdebrot un schenkt sich en Schobbe Schorle ei. Im Radio laaft grad die Edith Piaf mit „Non, je ne regrette rien!“ „Doch“, denkt de Fritz am Kichedisch, „Ich du so manches bereie. Vor allem des, was ich net gemacht hab!“ – S laaft nimmie so viel zwische ihm un seinere.

„Sellemools, mit de Doro, warum net mit uffs Zimmer, bei dere Dienschträäs in Köln, des wer emool e spannendes Gschichdel gewest! Was hot die mer schääne Aache gemacht – und ach selwer ghatt! Un den Kuss vun de Gerlinde, – warum isser fortgerennt aus de Wertschaft? Feichling!“ Er wollt halt nix uffs Spiel setze. Un s Handballspiele hot er uffgewwe weche seiner Ellie. Die hot immer so vorwurfsvoll geguckt, wanner speet häämkumme is, sogar wann se gewunne ghatt hänn. Jetzert isses zu speet. Zu speet, s Leewe ist gelebt, do ist nix määh zu mache. Un ääfach devunn laafe wollt er jo ach net, jetzert, wu se so ihr Schaff hot mit ihrm dattriche Vadder. Alle Daach kummt ihr Mudder riwwer fer sich aussepienze, was de Alt alles aaschdellt.

„Hot ääns mol gfroocht, wie s mir geht?“ – Immer er hot noochsegewwe ghatt, immer er. Er hett halt ääfach efders uff de Disch haue solle un fescht plärre: „Nää, net immer norre ich! Schluss jetz!“ Er schmiert sich noch en Harre un nemmt en diefe Schluck.

Die Kinner sin fort. Ob er mol mit seine Enkelscher määh Zeit zum Spiele hett? „Hett mer annerscht mache gekennt, net so viel fort, schaffe, liewer gugge, wie die groß werren.“, brummt de Fritz un schleckt sich die Finger ab.

„Nää, ich kennt des jetzert net so ääfach runnerträllere,“ denkt er, „Non, je ne regrette rien!“ De Fritz schenkt sich noch en Schobbe ei. S Telefon rabbelt, er stellt de Radio leis, die Winnie is draa, de Ellie ihr Busefreindin. „Nä, die kummt erscht nooch de Zehne.- Ja, ich richt s aus. – Alla dann.“ – Sein Kumbel, de Karl, der is jetzert ach schun zwää Johr doot. „Schad, mit dem hett ich gern noch mol was aagschdellt. Hette mer efders mache gemisst, im Pälzer Wald wannere un eikehre un verzehle, grad mir zwää. Jetz isses zu speet.“

Er hot gar kä Luscht uff de nägschde Urlaub im Summer: Zwää Woche Kuldur, Moskau un Sankt Petersburg. Er wer viel liewer allää uff re Insel in de Nordsee. Ruh breicht er, Ruh, des det em viel besser basse als wie Musee und Rumrääse un sich Rumreiße misse mit anner Leit, un Uffreechung mim Gepäck un fremme Sitte. Moskau! Liewer e bissel määh Abenteuer im Bett als fort, immer norre fort, fort, fort. Er hett genunk dehääm aasegucke, do misst er net desdeweeche fort un alles megliche aagucke misse. „Des ganze, alte Zeich, des intressiert mich doch kän Forz! Awwer do kannscht nix mache, gar nix!“ De Fritz holt e neiie Flasch ausm Keller. „Non, je ne regrette rien!“ Des babbt em im Hern wie e aagelutschtes Himbeergutsel uffm Schäslong. „Doch, ich berei so einiches! Awwer hinnenooch…“

Do geht die Abschlussdeer. Die Ellie kummt rei, guckt en aa mimme rode, strahlende Gsicht: „Ou, du hoscht der s gut gehe losse. So isses awwer recht! Un s war so schää in de Prob. Du gehscht doch mit in unser Konzert, d negscht Woch, gell!“ – „Hmm“, grunzt de Fritz. – „ Un stell der vor, mir singen sogar was uff Franzesisch, un zwar, was vun de Edith, wie hääßt se noch…? – „Nää“, denkt de Fritz, „nää, hoffentlich net, net ausgerechent des!“ – „Piaf“, sacht er. – „Genau, vun de Edith Piaf, un zwar, s hot so en schääne Titel, wart, ich kumm glei druff…“ – Un dorch em Fritz se Hern: „Un wie ich des schunn widder berei, dass ich der des vor verzeh Daach versproche hab.“ – „Jetz hab ich s: A quoi ca sert l’amour! Des hääß, ja wie hääßt des schnell widder? Fer was die Liebe gut is! Is des net wunnerschää, Fritz?“ – „Die Winnie hot aagerufe“, saacht de Fritz, „sollscht s morsche Frieh mol prowiere.“ Er steht uff, macht sich fertig und geht ins Bett. Eigschloofe isser ratzfatz, awwer wiescht gedräämt hotter.

*“Non, je ne regrette rien!“ hääßt uff Pälzisch: „Nää, ich du nix bereie!“

Matthias Zech, 2021