Drei Johr, drei Johr bin ich jetztert schunn dood. Unn jetzert sinn se endlich draa, uffzuraame, auszuraame, fortzuschmeiße, s Haus zu verkaafe, unser vier Kinner. Die Frieda kricht jo nix määh mit, mein Frääle. Die war jo schun dement, wie ich noch do war. Im Marie-Stift isse gut unner.
De Sepp hot se gfunne, die Brief vun de Lilly. Ich hett se doch schunn vor e paar Johr verbrenne solle. Gut is, dass die Frieda nix määh dodevunn mitkricht. Awwer was werren die Kinner iwwer ihrn Vadder denke? Jo, die sinn jetzert ach alt genunk un wissen, wie s is im Leewe. Awwer manchmol mecht ich doch gern wisse, was aus de Lilly worre is. Mer hänn uns jo schunn lang nimmie gsehe. Ob ich se ach do howwe treff? Ob se vielleicht immer noch ab un zu zu de Frieda zu Bsuch kummt, so wie frieher? Wer wääß. Wahrscheins isse doch noch glicklich worre mit ihrm Harald. Wer wääß? Awwer die Brief, was werren se bloß denke? Ob se se iwwerhaupt lese werren? Awwer ihr Handschrift war jo immer so schwungvoll, un was se mer gschriwwe hot! Do wärm ich mich heit noch draa, ach do howwe noch.
De Sepp hot se mitgenumme, mit hääm. Ich glaab, er wollt se doch net ääfach so im Altbabier fortschmeiße. Ob er vielleicht doch ach e bissel neigierig is? Eichentlich geht n des Ganze jo iwwerhaupt nix aa. Was intressiert er sich dann pletzlich fer s Leewe vun seim Vadder? Hetter in die ledschde 20 Johr mol gfroocht un sich was vummer verzehle losse. Awwer do hot er jo kä Zeit ghatt, hot sich um sei eigenie Familie un um sei Ärwet kimmere misse. War jo bei mir net annerscht. Awwer ich seh s em aa, jetz hetter e paar Frooche an mich, jetz, wu s zu speet is.
Schad. Hettem gern verzehlt, wie mer uns kenne gelernt hänn, die Frieda un die Lilly, ihr Freindin. Un wie des e Uff un Ab un en großes Dorchenanner in mir drin war, un ich mich net richtig hab entscheide kenne. Sie waren halt alle beed schää un luschdig un intelligent. Warum s dann die Friede worre is? Ich wääß es ach nimmie. Die Lilly is halt domols uff Australie, un die Frieda is dogebliwwe. Un ich hab gemäänt, die Lilly will doch nix määh vummer wisse, ach noch allem, was vorher war. Schääne Momente hämmer erlebt ghatt, ganz aarich schääne. Awer die Frieda hot mich ach gern ghatt, un ich se ach. Do simmer halt zamme gebliwwe.
27 Johr speeder isser dann kumme, de erschde Brief vun de Lilly. Die Frieda hot e bissel komisch geguggt. Awwer s war net viel drin gschdanne, ich hab re de Brief zum Lese gewwe, do hot se gsaacht, schreiwere zurick, un en Gruß vun mir dezu. Des hab ich gemacht. Awwer mir hänn uns dann unser Brief ins Biro gschickt. Ihrn Harald hot des jo ach net zu wisse brauche. Sie hot gsaacht, der wer immer so eifersichtig. S is net lang hie- un hergange. Awwer ich hab se uffghoowe. Ob die Lilly mei Brief ach noch hot?
De Sepp hot jetzert aagfange zu lese, dehääm, oowends, allää am Disch. Ob er se ach de Martina unnem Fritz un de Heddie zu lese gebt? Is ach egal, ich kann nix määh mache. In Heidelberg hämmer uns mol getroffe. Mir gebt s heit noch en Stich in de Bruscht, wann ich do draa denke due. Was worre wer, wann domols was draus worre wer? Die Lilly war so, so… so klohr, so wunnerbar. Ob die Frieda jemols was geahnt hot? Awwer s is jo nix bassiert. Bis uff die Brief…Ich hett se doch fortschmeiße solle. Hab se jo doch nie määh gelese, norre uffghowe, uffghowe uffem Speicher ganz hinne, in dem klänne Holzkischdel.
De Sepp guggt uff unser aldes Hochzichfoto an de Wand, die Frieda un ich im Park. Er guggt mich lang aa, wie wanner verstehe deet. Jetz schittelt er de Kopp un sacht ganz leis: „Mensch, Vadder!“
Matthias Zech, 2025